٭
هميشه ما آدمها تحت شرايطي خاص قولهايي و تعهدهايي به هم مي ديم كه بعداً معلموم نيست پاشون وايسيم يا نه،
-“آيا حاضريد به عقد دائميه آقا يا خانوم ... درآييد؟” -“بله”
-“ با من دوست ميشي و هميشه تنهاييم رو پر ميكني؟” -“آره”
-“به من قول مي دي تحت هر شرايطي همه چيز رو به من بگي؟” -“آره”
-“دوستم داري؟” -“آره”
وقتي به اين سئوال ها و جواب ها فكر مي كنم مي بينم تك تك اين جوابها رو حداقل يكبار بر زبان آورده ام و حداقل يكبار هم زير تموم اونها زده ام و در عوض تك تك اين سئوالها رو قبلاً پرسيده ام و همين جوابها رو گرفته ام ولي پاسخ دهنده ها هم زير تموم اينها زده اند. انگار قانون بقاي انرژيه اگه تو سريع تر زير قولت بزني، طرف فرصت براي اينكار پيدا نمي كنه و اگه اون زودتر زير قولش بزنه تو فرصت پيدا نمي كني. حالا اگه زندگي يه بازي باشه (كه به نظر من هست) بايد فقط به فكر برنده شدنمون باشيم يا به فكر بازنده شدنمون يا به اين فكر كنيم كه مي شه يه جوري بازي كرد كه هر دو طرف برنده باشند؟ اگه مورد سوم رو بشه پياده كرد اونوقت قانون بالا هم نقض مي شه و زندگيه آدم مي شه بهترين زندگي.
0 Comments:
Post a Comment
<< Home