٭ وقتي كه از بچه گيم تا يه سال قبل رو نگاه مي كنم فقط يه بار يادم مي ياد كه شما دو تا با هم دعواي جدي كرده باشين، هميشه تو همه ي فاميل و دوستان حرف شما ها بود كه زن و شوهر خوشبختي هستيد و با هم تفاهم دارين ولي اين روزها بعد از 31 سال زندگي مشترك همه چي عوض شده، تقريباً هر شب با هم دعواتون مي شه و سوژه هاي دعواتون اينقدر احمقانه و بي اهميته كه من نمي دونم بهتون چي بگم.
از يه سال و سه ماه پيش كه بالو از ايران رفت تا حدودي اين مشكلات شروع شد، مي دونم هر دوتاتون دل تنگ بچه تون هستيد ولي اين تصميمي بود كه خودتون گرفتين، خودتون بهش گفتيد كه بره دنبال زندگيش بره اون جايي كه آرامش داره، بعدش هم كه ماجراي من پيش اومد و مهر تثبيت بر همه ي اون اعصاب خوردي ها شد و هر دوتاتون رو داغون كرد، مگه من بايد چند صد بار بهتون بگم كه تقصير شماها نبوده كه من الان در اين وضعيت هستم، مگه من خودم انتخاب نكردم، بابا به خدا من خودم ريدم، شماها بي تقصير بودين، مي دونم ناراحتين، مي دونم نگران منين، مي دونم دلتون نمي خواد دخترتون اينقدر فشار روحي رو تحمل كنه، ولي آخه مامان جونم، بابا جونم اگه تمام اين تنش هاي موجود توي اين خونه به خاطر منه، من مي خوام بهتون بگم كه اگه نگران من هستيد اين طوري دارين بيشتر من رو زجر مي دين، اين طوري هم اعصابم خورد مي شه، هم احساس بدبختي مي كنم و هم احساس گناه از اينكه تجربيات زندگي من بايد زندگي شماها رو به اين روز بندازه. تو رو خدا بس كنين، دوباره عاشق و مهربون بشين، دوباره همون آدمهايي بشين كه بودين.