٭ مسیر زندگی پر از دوراهی یا چند راهیه،
انتخاب ما بر هر پایه و اساسی که بوده باشه،
که معمولاً می تونه بر پایه ی عقل، دل و یا عقل و دل با هم باشه،
امکان داره با طعم تلخ شکست همراه باشه،
وقتی که این شجاعت رو پیدا می کنی که اشتباهت رو اذعان کنی،
تازه در معرض قضاوت قرار می گیری،
زمانی که دیگه زخم وارده از شکست و قضاوت داره خوب می شه،
دوباره یه دوراهی دیگه جلوت سبز می شه،
دوباره انتخاب و شاید هم دوباره شکست،
این بار ترس از اقرار واقعیت پررنگ تره،
کم کم به خودت می یای و می بینی که این بازی عجیب زندگی که شامل
انتخاب، اشتباه، شجاعت و قضاوت بوده،
یه آفت بزرگ رو داره به جونت می ندازه،
ترس
ترس شجاعتت رو خفه می کنه،
ترس وجودت رو پر می کنه،
اگه بتونی بر این ترس غلبه کنی،
کم کم می فهمی که این انتخاب و خطای تو،
داره تو رو از آدمها و جامعه دور می کنه،
کم کم منزوی می شی،
کم کم تنها می شی،
و زندگی بازی جدید تنهایی رو با تو شروع می کنه.