٭ همین الان دو تا سمبل زندگی بالای سرم چسبیدن به دیوار وقتی در سن 25 سالگی از یک زن 55 ساله بادکنک کادو بگیری بادکنک ها می شن خود ِ خود ِ سمبل زندگی
در بین اطرافیانم شاید فقط دو نفر سمبل هاشون به من خیلی نزدیک باشه یکیش همین خانوم ِ و دیگری هم که همون رهای خودم ِ.... این سمبل ها در حقیقت 4 تا بودن! یکیون در همون بدو باد شدن ترکید... یکی دیگه وقتی هیچ کس بهش کاری نداشت ( برای جلب توجه فکر کنم ) ترکید و این دوتای دیگه هم یکیشون چلوسیده شده و اون یکی هم به زودی می چلوسه!!! این همون رمز زندگی هستش و سمبل هاش... اون وقت سهراب سپهری دلش خوش بوده که شعر گفته! به قولی آقا دغدغه نون نداشته رفته برای خودش یه جای قشنگ گفته " آری آری تا شقایق هست زندگی باید کرد " بعدش هم یه از اون خوش تر به اسم شهرام ناظری اونو می خوانه و من در فضای غلو شده بنیان به این فکر واداشته می شم که " آره به خدا تا وقتی شقایق هست زندگی باید کرد و زندگی بس زیباست " یکی نیست بگه بدبخت برو خودتو درمان کن و اینقدر زود جو گیر نشو! ولی از اون جالب تر که رفتم نوشته های 5 سال پیشم رو برداشتم و بزرگترین ترسم این بوده که با پسری که دوست دختر داره دوست بشم! چه ترس خامی! خوب راستش اون روز بچه بودم و منع کردن هام همونقدر احمقانه بود که تفکر 12 سال پیشم بود!!! خوب پس من کی بزرگ می شم! اصلاً بزرگ شدن یعنی چی؟ مطمئنم که سه سال دیگه هم به افکار امروزم می خندم... کی می خواد این نگاه انتقادی به یونی تمام شه؟ تا چند سالگی من و یونی با هم کتک کاری کنیم؟ انگار نه انگار که نره خر شدیم... رسماً همدیگر رو کتک می زنیم....از سمبل ها می خواستم حرف بزنم و به کجا رسید!!! پس که ذهنم پراکنده هستش... ِاااااااااا باز انتقاد؟ مسخره بسه دیگه! اون تو نوشته بودم یکی از جمله هایی که می گم که اطافیانم رو به واکنش دچار کنم « همین ِ که هست » هستش! باید می گفتم بزرگترین دروغی که به آدم ها می گم این جمله هستش... حتی حرف مرد گل فروش سر چهار راه هم می تونه یک هفته اعصاب منو داغون کن ِ... پس همینی که هست یه کس شعر محض هستش.... و من استاد ِ مسلم کس شعر گویی هستم! این یکی دیگه انتقاد نبود.. این یکی یه تعریف بزرگ بود! یونی ِ استاد مسلم کس شعر گویی چاکریم! ما رو هم هر از گاهی بازی بده...